รีวิว DITTO

รีวิว DITTO ปาฏิหาริย์ รักข้ามเวลา เป็นเรื่องราวของ “Kim Young” นักศึกษาคณะวิศวกรรมเครื่องกล เขาเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปี 1995 แต่เขาได้พักการเรียนไป และกลับมาศึกษาในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง และทำให้เขานั้นได้พบกับ “Hansol” รักแรกของเขา ในขณะเดียวกันเขาได้ติดต่อสื่อสารกับ มูนี เธออาศัยอยู่ในยุคปัจจุบัน พวกเขาทั้งสองคนแนะนำเรื่องราวความฝัน ความรักของกันและกัน จนเกิดเป็นความสัมพันธ์เหนือกาลเวลา

ถือเป็นการนำกลับ “Remake” ได้อย่างอบอวลความโรแมนติกเกินครึ่ง ผสมความดราม่ากึ่งคอมเมดี้เข้ามาได้อย่าลงตัว การดำเนินเรื่องค่อยเป็นค่อยไป ปูพื้นความสัมพันธ์ของตัวละครให้เราได้สัมผัสถึงอารมณ์ความรู้สึกเบื้องลึกของพวกเขา มีความกระชับฉับไวในการเกริ่นเริ่มต้น ก่อนจะเข้าสู่การรู้จักกันข้ามมิติเวลาของตัวละคร Kim Yong และ mooney มีการดำเนินไปอย่างเรื่อย ๆ ที่ผสมความสนุกออกมาได้ดี ของการให้คำปรึกษากัน การพูดคุย และเติมแต่งคติที่เป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต ลองฟังเสียงของหัวใจตัวเอง ความจริงใจชนะทุกอย่าง

แต่ใช่ว่าพล็อตจะอุปสรรคจนเลี่ยนเกินไป มีการวางปม จุด “climax” และความดราม่าในความสัมพันธ์ได้อย่างตรงช่วงตรงเวลาอย่างเหมาะสม เผยรายละเอียดของเนื้อหาออกมาเป็นระดับขั้น มีฉากเรียกน้ำตาพาเศร้าเลยทีเดียว ฉาก Haroแมนติกน่ารักเรียกรอยยิ้มมีตลอดทั้งการเล่าเรื่อง พร้อมไปการสลับเรื่องราวไปมาในช่วงเวลาที่ไม่เหมือนกันให้ได้สัมผัส “character” ทั้งสองช่วงเวลา ว่ามีความรู้สึกแบบใด ซึ่งการสลับช่วงเวลาถือว่าทำออกมาได้ดี ไม่งง ไม่วุ่นวาย หันซ้ายกลับมายังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นการร้อยเรียงเรื่องได้อย่างมีชั้นเชิง และแบ่งพาร์ทความรู้สึกเข้ากันพอดี แต่ก็อาจจะสามารถเดาทางได้เพราะยังเป็นพล็อตที่มีความใกล้เคียงกับซีรีส์ หรือ romantic movie แนววัยเรียนเดียวกัน

ส่วนประกอบของการตัดต่อถือว่าทำออกมาได้สมบูรณ์ และไม่มีการตัดฉากดึงอารมณ์ อย่างที่เล่าไปข้างต้นการวางเรื่องราวค่อนข้างเป็นจุดเด่นของหนังเรื่องนี้ คือไล่สเต็ปไปทีละขั้นเผยให้เห็นอารมณ์ที่ติดต่อกันไปเข้าไปทีละฉาก มีความต่อเนื่องของฉากถัดไป อีกทั้งการเปลี่ยนฉากไม่ติดขัดสบายตา มูดแอนด์โทนของเรื่องเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำออกมาได้มีมิติ ในช่วงเวลาอดีตภาพจะมีความฟุ้ง “Noise” และโทนสีเหลืองอมน้ำตาลจาง ๆ เมื่อตัดกลับมาสู่ปัจจุบันจะมีความสว่าง เนียนมากยิ่งขึ้น แต่มันอาจจะกลายเป็นความราบเรียบที่แสนธรรมดาของหนังเลยก็ว่าได้

ด้านการแสดงมีความเป็นธรรมชาติ และน่ารักกันทุก “character” เลยก็ว่าได้ ด้วยความเป็นรักแรก ความสัมพันธ์แบบเพื่อน คนรักในวัยรุ่น มันไม่ต้องปรุงแต่งมากนัก ด้วยการคัดเลือกนักแสดงที่เหมาะกับช่วงอายุของพวกเขา เราจึงเห็น “Inner” ที่เป็นธรรมชาติ เมื่อได้เล่นฉากรัก ตลก แต่เมื่อดราม่า พระเอกอย่าง ยอจินกู ก็สามารถส่งผ่านอารมณ์ออกมาได้ดีจนเรามีน้ำตาคลอ ๆ เลยทีเดียว แต่ด้วยสาระสำคัญมันค่อนข้างไม่มีน้ำหนักเลยทำให้การแสดงมันไปเพลิน ๆ เขินไปกับความน่ารักในแต่ละโมเมนต์มากกว่า และไม่มีใครแบกใครอย่างแน่นอนสำหรับพาร์ทการแสดง